Rusałka - istota świata przedstawionego w sadze A. Sapkowskiego o wiedźminie; stworzenia te zwane są też boginkami; Mieszkają w rzekach i jeziorach. Charaktetyzują je długie, ciemne włosy i oczy. Noszą wieńce z kwiatów i powłóczyste białe szaty, często preferują absolutną nagość. Najczęściej milczą, ale potrafią pięknie śpiewać. Wychodzą z wody w nocy, aby tańczyć w świetle księżyca.
Charakterystyka[]
Rusałki są istotami spokrewnionymi z driadami. Wyglądem przypominają kobiety o zielonych włosach, czasem także o zielonkawej skórze. Miewają również błonę pomiędzy palcami. Z natury są płoche, jednak do ludzi są nastawione przyjaźnie, szczególnie do mężczyzn. Niektóre rusałki łapią swoich kochanków i ich topią. Mieszkają przeważnie w wodach stojących jak jeziora bądź stawy. Rusałka za długo przebywająca na suchym lądzie wysycha, co sprawa jej ból, a całkiem suche umierają poprzez uduszenie. Są uważane za dzikie stworzenia. Wśród ludzi panuje przekonanie, że porywają dzieci. Pojawiły się na kontynencie jeszcze przed ludźmi.
W mitogogii słowiańskiej[]
Demoniczne istoty zamieszkujące lasy, pola i zbiorniki wodne.
Ukazywały się zazwyczaj jako piękne, nagie dziewczęta z rozpuszczonymi zielonymi włosami, rzadziej jako stare i odrażające kobiety. Rusałkami stawały się panny które zmarły przed zamążpójściem. Rusałki pojawiały się w czasie nowiu i wabiły do siebie młodzieńców, których zabijały poprzez łaskotanie lub opętańczy taniec.
Etymologia[]
- Termin rusałka pochodzi od łacińskiego rosalia (święto róż).
- Poprzez Bałkany rusałka dotarła na Ruś. W Polsce występowała jedynie jako termin książkowy, zamiast niego używano słowa boginka. Nazwa rusałka szybko upowszechniła się i objęła swoim zasięgiem różne rodzaje demonów, m.in. brzeginie.
Ciekawostki:[]
- na Rusi w okolicach Zielonych Świątek obchodzono rusałczy tydzień, podczas którego składano rusałkom w ofierze chleb i urządzano uczty,
- w opowiadaniu Ziarno prawdy Geralt początkowo podejrzewa, że mieszkająca z Nivellenem istota jest rusałką. Swój straszny błąd zrozumiał dopiero dzięki czujności własnego wierzchowca;