Zmiany: Redania

Aktualna wersja na dzień 12:31, 18 paź 2020

Królestwo Redanii

Stolica

Tretogor

Ustrój polityczny

Monarchia

Głowa państwa

Jednostka monetarna

Korona Novigradzka

Język urzędowy

Język Wspólny

Herb

herb historyczny	godłem od niepamiętnych czasów jest orzeł srebrny w polu czerwonym

herb Królestwa Redanii	orzeł ukoronowany dzierży berło złote, na piersi zasię nosi tarczę małą, czarną, z krzyżem złotym

Chorągiew królewska

Królestwo Redanii

Redania z stolicą w Tretogorze jest jednym z Czterech Królestw, do których zwykło się zaliczać największe i najpotężniejsze monarchie Północy. Kraj leży między rzekami Braa i Pontar, które uchodzą do Wielkiego Morza, oblewającego całą zachodnią granicę Redanii. Królestwo, w którego herbie znajduje się srebrny orzeł na czerwonym polu, było jednym z pierwszych ośrodków państwowych, jakie wytworzyły się po wylądowaniu ludzi u brzegów Kontynentu. Graniczy z Kovirem, Ligą z Hengfors, Kaedwen, Aedirn oraz Temerią.

Redańczycy

Królowie , Władcy Redanii

Radowid I Wielki
Dambor Czarny
Vestibor Pyszny
Radowid II Żeglarz
Radowid III Ryży (honorowy król Koviru i Poviss)
Vridank Elf
Vizimir I Stary
Heribert Kłótnik (prawnuk Radowida II)
Vizimir II Sprawiedliwy
Rada Regencyjna (przedstawiciel - Sigismund Dijkstra)
Radowid V Srogi †

Inni Mieszkańcy

Główne miasta i warownie

Tretogor (stolica)
Oxenfurt
Rinde
Drakenborg
Murivel
Crinfrid
Piana
Blaviken
Gelibol
Egremont
WM Novigrad (niezależne od Redanii)

Krainy

Władza i Wojsko

W Redanii panuje monarchia dynastyczna, w której rolę władców nieprzerwanie od stuleci pełnią potomkowie Sambuka oraz Abrada Starego Dęba. Uprzywilejowaną warstwę społeczeństwa, która posiada pewien wpływ na sprawy państwa stanowi szlachta, której najbardziej elitarną część tworzy arystokracja. Na przestrzeni wieków w polityce państwa sporo do powiedzenia mieli również czarodzieje, których znaczenie spadło jedynie na okres rządów Heribierta, który skłócił się z nimi o podatki od czarów. Do zgody doprowadził dopiero Vizimir II, w wyniku czego czarodzieje odzyskali pozycję na królewskim dworze. W walce o wpływy wygrała Filippa Eilhart, która z czasem stała się jedną z najważniejszych osób w królestwie. Według niektórych źródeł dyktowała królowi Vizimirowi edykty i orędzia oraz była jego kochanicą.

Redania posiada jeden z najlepiej rozwiniętych wywiadów na Kontynencie, konkurować z nią na tym polu mogą jedynie Kovir oraz Nilfgaard. Za liczne sukcesy służb specjalnych odpowiada ich szef - hrabia Sigismund Dijkstra, który uchodził w swoim czasie za pierwszego szpiega Północy. Jego inteligencja oraz nieocenione umiejętności pozwoliły mu zyskać bardzo wysoką pozycję w Tretogorze, co najlepiej oddaje powiedzonko, które szybko zyskało popularność na dworze króla Vizimira:

Po zasztyletowaniu Vizimira to właśnie Dijkstra stanął na czele królestwa jako przewodniczący Rady Regencyjnej. I choć mógł zyskać dowolną godność, bądź dobra - nie ubiegał się o nie. Nad własny interes i prywatę przekładał dobro królestwa.

Jako jedne z potężniejszych państw Północy, Redania musiała posiadać liczną i dobrze uzbrojoną armię, której elitarnym członem była pancerna jazda. Na początku II Wojny Północnej królestwo było w stanie wystawić 35 tysięcy wojska (w tym 4 tysiące stanowiła kawaleria). Po zaciągnięciu pożyczki od Koviru i Povissu armia wzrosła do liczby 49 tysięcy żołnierzy, z czego 35 tysięcy stanowiła piechota, a 14 tysięcy ciężka jazda. Liczebność wojsk zwiększyła się zapewne za rządów Radowida V, który postanowił przeznaczyć spore sumy pieniędzy na obronność królestwa.

Geografia

Państwo znajduje się w północno-zachodniej części Kontynentu. Na całej długości zachodniej granicy królestwa rozciąga się wybrzeże Wielkiego Morza. Północne krainy Redanii, takie jak Jamurlak, Łukomorze oraz Gelibol, leżą za rzekami Braa i Buina wypływającymi z Gór Pustulskich. Owe wspomniane prowincje graniczą z księstwami wchodzącymi w skład Ligi z Hengfors. Wschodnią granicę z Kaedwen zabezpieczają Góry Pustulskie, które od gór Mahakamu oddziela rzeka Pontar. Ta wyznacza z kolei pomiędzy Redanią a Temerią rubież z leżącą po temerskiej stronie Pontarią oraz redańskim Przyrzeczem. Obszar ten, obfitujący w niezwykle płodną ziemię tworzoną przez namuły, stał się źródłem długoletnich sporów pomiędzy dwoma królestwami. Głównym ogniskiem konfliktu jest jednak ujście Pontaru wraz z znajdującym się nad nim miastem Novigradem, które obecnie nosi status Wolnego Miasta.

Klimat w Redani można prawdopodobnie określić jako umiarkowany, choć zapewne bliskie sąsiedztwo z północnymi, zimnymi krainami oraz długa linia brzegowa zapewne sprawiają, że jest on nieco chłodniejszy i łagodniejszy. Poza tym, zgodnie z obowiązującą na Kontynencie regułą - im dalej na południe, tym cieplej.

Nie można zbyt wiele powiedzieć o ukształtowaniu oraz rzeźbie terenu Redanii. Nie ma jednak żadnych informacji o jakichkolwiek górach znajdujących się na obszarze królestwa (poza Pustulskimi), a więc można założyć, że w przeważającej większości obszar kraju zajmują niziny oraz prawdopodobnie wyżyny na wschodzie. Nieco bardziej górzysty teren być może znajdować się również w północnych prowincjach, skąd niedaleko wszak do Gór Smoczych.

Gospodarka

Gospodarka Redanii czerpie zyski głównie z rolnictwa i rozwiniętego handlu. Te pierwsze opiera się na pracy pańszczyźnianych chłopów w rozbudowanych folwarkach należących do miejscowej szlachty. Gospodarstwa te nastawione są głównie na produkcję zboża, choć niektóre z nich zajmują się również m.in. hodowlą winorośli. Szczególnie korzystne warunki do uprawy ziemi panują w znajdującym się w międzyrzeczu Pontaru Przyrzeczu, gdzie można znaleźć żyzne namuły. Po odpowiednich zabiegach melioracyjnych i zastosowaniu płodozmianu obszar ten szybko stał się istnym Rogiem Obfitości.

Równie istotną gałęzią gospodarki królestwa jest handel. Przez kraj przebiegają liczne szlaki, którymi ciągną kupieckie karawany. Nie mniejsze znaczenie ma również transport towarów drogą morską, który odbywa się wzdłuż linii brzegowej Wielkiego Morza, bądź nurtem Pontaru. Ich lwia część zmierza do Novigradu - wolnego miasta i największej aglomeracji Północy, w którym funkcjonuje morski port, liczne składy, cztery młyny wodne, rzeźnie, tartaki, mennica, osiem banków oraz dziewiętnaście lombardów. I choć miasto nie należy do królestwa, to Redania czerpie z handlu z nim olbrzymie zyski.

W gorszym położeniu znajduje się przemysł. Królestwo cierpi na brak manufaktur, przez co lokalni rzemieślnicy z trudem mogą konkurować z zagraniczną konkurencją. Największe zagrożenie sprawia tani towar Nilfgaardu, który z coraz większym natężeniem zalewa redański rynek.

Mieszkańcy, wierzenia i tradycje

Redańczycy stanowią jedną z nacji Nordlingów, z którymi dzielą choćby wspólny język, religie i szeroko pojętą kulturę. I choć wśród ludów Północy przynależność narodowa nie stanowi tak ważnego wyznacznika w społeczeństwie, to w przeciągu pięciu wieków naród redański zdołał wykształcić własny, specyficzny charakter.

Warto tu wspomnieć chociażby o wywodzącej się z rycerstwa redańskiej szlachcie, która wyróżnia się na tle pozostałej arystokracji Północy. Kupi się ona w zamieszkujących folwarki i dwory rodach, w których z ojca na syna przekazywana jest długoletnia tradycja szlachecka. Jedną z jej najważniejszych wartości jest szlachecka wolność, która odróżnia ten stan od reszty społeczeństwa. Nie jest to jednak jej jedyny wyznacznik.

Podobnie jak w stanie rycerskim, każdy ród identyfikuje się poprzez własny herb. Do niezbędnych atrybutów szlachcica należy także jego szabla oraz narodowy strój - kontusz. Obok przywilejów to właśnie one stanowią o jego pozycji w społeczeństwie. Z szablą związana jest także sztuka szermiercza, którą rodowcy doskonalą i ćwiczą od najmłodszych lat, by w przyszłości móc wykazać się w bitwie, bądź pojedynku. I choć stan szlachecki jest zróżnicowany pod względem posiadanego majątku, to przynajmniej w teorii wszyscy są sobie równi i mają jednakie prawa i obowiązki.

Jeśli chodzi o pozostałą część mieszkańców Redanii, to brak jakichś szczególniejszych wzmianek na ich temat pozwala zakładać, że nie różnią się oni zbyt bardzo od swych odpowiedników z pozostałych Królestw Północy. Mieszczaństwo para się głównie handlem oraz rzemiosłem, które regulują poszczególne gildie. Ze względu na dość rozbudowane szlacheckie przywileje, tutejsi chłopi prawdopodobnie posiadają nieco bardziej ograniczone swobody od wieśniaków w Temerii, czy Aedirn.

W królestwie mieści się jeden z ważniejszych na Północy przyczółków nauki i kultury. Mowa o miasteczku Oxenfurt, w którym znajduje się ciesząca się prestiżem i sławą Akademia Oxenfurcka. Na licznych wydziałach i katedrach zdobywają wiedzę przyszli prawnicy, medycy, myśliciele, alchemicy, trubadurzy oraz inżynierowie. O dobrym imieniu uczelni świadczą chociażby jej wykładowcy, wśród których można znaleźć chociażby Nicodemusa de Boota, Vysogotę z Corvo, Linusa Pitta, czy Juliana de Lettenhove. Gromady żaków zapewniają natomiast miasteczku bogate życie towarzyskie i kulturalne.

Redańczycy wyznają wspólny dla większości Nordlingów system wierzeń, w którego skład wchodzi kult Wiecznego Ognia, bogini Melitele, Kreve, a także proroka Lebiody. Tak jak jednak wśród Temerczyków największą popularnością cieszy się będąca uosobieniem rodzicielskiej miłości Wszechmatka, tak Redańczycy skupili się wokół Wiecznego Ognia, który ogrzewa ich ciała i dusze. O tym jak ważny i dominujący jest ten kult mówi z pewnością fakt, że to właśnie w Novigradzie (niegdyś redańskim) znajduje się jego serce. To właśnie w Wolnym Mieście Wieczny Ogień został ustanowiony oficjalnie obowiązującą religią, a władzę sprawuje tam hierarcha Cyrus Engelkind Hemmelfart, który jest również głową kultu.

Wyznawcy przeważnie poszukują w Wiecznym Ogniu ochrony przed wszelkimi czyhającymi na nich plugastwami i monstrami. Z tego powodu po miastach, wsiach oraz bezdrożach stawiane są liczne świątynie oraz kapliczki. I choć płonący w nich płomień ogrzewa oraz daje poczucie bezpieczeństwa, to nie cofa się również przed spaleniem w popiół swych nieprzyjaciół, czyli wszystkich, którzy podważają jego siłę.

Kaznodzieje tego kultu, w przeciwieństwie do kapłanek Melitele, gromią w swych kazaniach wszelką magię, czarostwo oraz rzecz jasna osoby się nim parające. Z niechęcią odnoszą się również do nieludzi. Do kulminacji tych zachowań doszło podczas polowań na czarownice, które rozpoczęły się w 1272 roku. Działania Kościoła Wiecznego Ognia wspierali Łowcy Czarownic, w wyniku tej niezwykle efektywnej współpracy na stos poszła niezliczona liczba czarodziei, alchemików, zielarzy, wiedźm oraz nieludzi.

Historia

Początki królestwa

Początki Redanii sięgają dziejów Sambuka, który niedługo po przybiciu okrętów ludzi do plaż Kontynentu (VIII w.), założył pierwsze państwo nad Dolnym Pontarem i Łukomorzem. Jego potomek - Abrad Stary Dąb, ustalił swój herb pierwszym oficjalnym godłem Redanii, który z niewielkimi zmianami funkcjonuje do dzisiaj. Za faktycznego twórcę potęgi królestwa uznaje się jednak Radowida I Wielkiego, którego żywot i czyny zostały utrwalone nie tylko w jego przydomku, ale również w księgach i kronikach historycznych. Podobnie jak cały dwór nie znosił on swego brata Trojdena, który uchodził za wyjątkowo podłą i obleśną osobę. Aby odsunąć go jak najdalej od siebie, nadał mu tytuł hrabiego apanażysty Koviru. Trojden był jednak zwolniony z wszelkich powinności lennych, w tym z pokazywania się na królewskim zamku, a jego jedynym obowiązkiem było „nie szkodzić”. Ta błaha z pozoru decyzja Radowida przyczyniła się w przyszłości do oderwania się Koviru i Poviss od królestwa.

Radowid Wielki posiadał wiele nałożnic, z jednej z nich narodził się zaś jego jedyny, nie umarły tragicznie przed trzydziestką syn Dambor Czarny. Ten okazał się być zdolnym kontynuatorem polityki ojca, zerwał jednak z poligamią żeniąc się z Marią Pulcherią z Temerii. Niestety talent do zarządzania państwem nie przeszedł na jego syna Vestibora Pysznego, który zasłynął z zamiłowania do przepychu i wystawności. Za jego rządów, w wyniku Wojny Siedmioletniej Redania utraciła na rzecz Temerii Novigrad wraz z ujściem Pontaru. Od królestwa zostały oderwane również żyzne doliny rzek Buiny i Nimnaru, do czego przyczyniła się nieznana bliżej koalicja krajów północnych.

Po Vestiborze przyszedł czas na panowanie Radowida II. Nowy król zamierzał związać przyszłość królestwa z morzem, wspierał więc aktywnie wyprawy odkrywcze i handel morski, co zaowocowało u niego przydomkiem Żeglarza. Z jednej z wypraw przywiózł ze sobą Cirrę - córkę króla Correla z Cintry, z którą miał później dwóch synów - Radowida i Vizimira. Pasja króla stała się ostatecznie jego zgubą. Radowid przepadł bez wieści podczas jednego z morskich rejsów. Jeszcze długo po jego śmierci lud Redanii wypatrywał powrotu Żeglarza.

Secesja Koviru i Poviss

Gdy słuch po Radowidzie II zaginął, władzę przejął starszy z jego synów - Radowid III Ryży, zwany później przez niektórych także Śmiałym. Prawnuk Radowida Wielkiego okazał się być równie energicznym, chytrym i przebiegłym władcą co jego sławny przodek. Zdołał odzyskać utracone przez Vestibora Pysznego ziemie nad Buiną i Nimnarem, ustalając północną granicę państwa na rzece Braa. Jego spór z Temerią o ujście Pontaru zakończył się zaś uzyskaniem przez Novigrad statusu Wolnego Miasta. W czasie wojny z Aedirn o Dolinę Pontaru (zakończonej notabene zwycięstwem Redanii) król przypomniał sobie o należącym do korony Kovirze, który w tym czasie zdążył wzbogacić się wielce na przemyśle wydobywczym i handlu morskim.

Radowid wysłał do wasala posłów z żądaniem wypłacenia dziesięciny na aktualną wojnę. Posłańcy nie wrócili jednak z pieniędzmi, lecz z zaskakującym przesłaniem, w którym król Koviru i Poviss - Gedovius, oświadczył, że jego kraj jest niezawisłym i niezależnym od Tretogoru królestwem, które zresztą nigdy nie był niczyim wasalem. Kovir dowodził bowiem, że nigdy nie pełnił wobec Redanii żadnych obowiązków przysługujących lennikowi, przez co roszczenia Radowida są bezzasadne. Wściekły Ryży potraktował niegdysiejszego lennika retorsyjnym cłem i surowym prawem składu, do czego podjudził także pozostałych królów Północy. Działania te wkrótce dały zaczyn prawdziwemu konfliktowi zbrojnemu. Oddziały redańskie i kaedweńskie przekroczyły kovirską granicę, po czym zostały rozgromione przez zaciężne wojska króla Gedoviusa. Wojnę zakończyło podpisanie I Traktatu Exeterskiego, który zapewniał Kovirowi niepodległość, wolny handel morski i neutralność.

Rebelia Falki Krwawej i dzieje przed panowaniem Vizimira Redańskiego

Na tronie Redanii po śmiałym ojcu zasiadł Vridank, zwany z racji swej urody i zamiłowania do wszystkiego co elfie (z wyjątkiem samych elfów) Elfem. Z jego pierwszego małżeństwa z Beatrix z Koviru miał córkę Falkę. Gdy król zauważył jednak piękną Cerro, unieważnił poprzedni związek i odesłał Beatrix wraz z córką do Koviru. Nowa małżonka dała królowi co najmniej dwóch synów - Hetmulta i Denharda. Gdy wyzuta z praw do dziedziczenia Falka dorosła, postanowiła wyegzekwować swe roszczenia do tronu siłą. Przy wsparciu szlachty kovirskiej wypowiedziała ojcu wojnę, która z czasem przerodziła się w krwawe chłopskie powstanie. Rebelia Falki zapisała się na kartach historii jako jeden z najkrwawszych konfliktów Północy, w którym został między innymi zamordowany król Vridank wraz z swą małżonką i dziećmi. Konflikt zakończył król Goidemar z Temerii, który rozbił wojska Falki, a ją samą kazał spalić na stosie.

Po tragicznej śmierci Vridanka Elfa i całej jego rodziny, królestwo we władanie objął jego stryj - Vizimir Stary. Mimo poważnego wieku udało mu się spłodzić następcę - Radowida IV Łysego. Łysy ustalił i utwierdził królewskim edyktem obecny herb Redanii, którego wygląd został zdefiniowany następująco: orzeł ukoronowany dzierży berło złote, na piersi zasię nosi tarczę małą, czarną, z krzyżem złotym, będąca godłem Jamurlaku, który za rządów Radowida IV został całkowicie zhołdowany koronie.

Po Radowidzie IV przyszła kolej na Heirberta Kłótnika, który zasłynął głównie z faktu skłócenia się z Kapitułą Czarodziejów o pieniądze. W efekcie magowie zastosowali wobec Redanii bojkot. Aferę próbowała zażegnać żona Kłótnika, mądra i energiczna Diana de Saint-Villiers, ale skutki bojkotu czarodziejów Redania odczuwała jeszcze długo po śmierci Heriberta. Ostateczny rozejm z magikami zawarł dopiero król Vizimir II Sprawiedliwy, syn Heirberta, który odziedziczył koronę w 1245 roku.

Rządy Vizimira II Sprawiedliwego

Nowy król szybko dał się poznać jako władca rozsądny, w polityce kierował się przede wszystkim realizmem i interesem własnego państwa. Żonaty z Hedwig z Malleore doczekał się trójki potomstwa: Mildegardy, Dalimiry i Radowida. Dalimirę, zwaną również Dalką, Vizimir zamierzył przeznaczyć na mariaż z młodym królem Temerii Foltestem. Czyniono już wstępne rozmowy, gdy okazało się, że Foltest nawiązał skandaliczny romans z własną siostrą Addą i spłodził z nią dziecko. Despekt jaki spotkał Vizimira był gotowym stać się przyczynkiem do nowej wojny, którą zażegnano jednak z pomocą dyplomatów i samej królewskiej siostry. Konflikt z Temerią wybuchł jednak kilka lat później, gdy królowie kłócili się o przesuwanie granic na obszarze Pontarii. Vizimir był również odpowiedzialny za aneksję Łukomorza po śmierci jego króla Audoena, który w latach dwudziestych XIII wieku skorzystał na secesji Poviss odłączając się od państwa Thyssenidów i tworząc miniaturowe królestwo. Tym samym, kraina ta po ponad stu latach powróciła do redańskiej korony.

Rządy Vizimira przypadły na jeden z ważniejszych i bardziej przełomowych momentów w historii Królestw Północy - Wojny Północne. Po napaści Nilfgaardu na Cintrę, dokonaniu rzezi w stolicy i tragicznej śmierci królowej Calanthe, Vizimir wraz z ważniejszymi władcami Północy przystąpił do wojskowej koalicji. Połączone pod wodzą redańskiego króla siły Nordlingów stanęły w 1263 roku naprzeciw cesarskim dywizjom w bitwie o Wzgórze Sodden, w której zdołały pokonać najeźdźcę i wyprzeć go za Jarugę.

Zawarty z cesarzem pokój nie odznaczał się jednak spokojnym przebiegiem. Nilfgaardczycy prowadzili na terenie Królestw Północnych ekspansję ekonomiczną, a bojówki Scoia’tael podżegane przez Emhyra var Emreisa uprawiały przeciw Nordlingom partyzantkę. Królowie Północy wyczuwali, że pokój z cesarstwem jest tylko chwilowym zawieszeniem broni i wkrótce Nilfgaard będzie chciał wrócić do ofensywy. Dlatego władcy na zjeździe w Hagge postanowili urządzić prowokację i wyprzedzić zamiary cesarza. Spotkanie i intryga monarchów nie pozostała obojętną nilfgaardzkiemu wywiadowi, który wyczuł zamiary Nordlingów. Cesarstwo postanowiło wykorzystać broń królów Północy przeciw nim samym i sprawić, by wojna wyglądała na wszczęta przez nich samych.

Rozpoczęcie II Wojny Północnej w lipcu 1267 roku zbiegło się z dwoma innymi tragicznymi wydarzeniami - zamordowaniem króla Vizimira Redańskiego przez elfiego zamachowcę oraz krwawym przewrotem na Wyspie Thanned, gdzie lojalni Północy czarodzieje starli się z sympatykami cesarza. Oficjalnym casus belli był atak wojsk królowej Meve na nilfgaardzki fort Glevitzingen. Biorąc jednak pod uwagę plany monarchów Północy istnieje spore prawdopodobieństwo, że agresja ta była prowokacją cesarstwa.

II Wojna Północna i panowanie Rady Regencyjnej

Po morderstwie króla w kraju zapanował chaos. Królewicz Radowid był nieletni, królowa Hedwig przeżywała śmierć męża, a szlachta pozostawała skłócona i podzielona na frakcję. Panowanie w królestwie objęła więc Rada Regencyjna. Oficjalnie przewodził jej książę Nitert, który w rzeczywistości był jednak kontrolowany przez szefa wywiadu - Sigismunda Dijsktrę oraz czarodziejkę Filippę Eilhart. Szpieg zamierzał przywrócić królestwo do porządku i natychmiastowo rozpoczął polowania na nilfgaardzkich szpiegów oraz oddziały Wiewiórek - szafoty w całym kraju spłynęły krwią. Głównym symbolem złej legendy tworzącej się wokół rządów Dijsktry stał się fort Drakenborg - obóz dla internowanych, w których codziennie wykonywano wyroki na skazańcach.

Tymczasem na południu cesarskie wojska podbiły ziemie Lyrii i Rivii oraz za porozumieniem z królem Henseltem z Kaedwen dokonały rozbioru Aedirn. Mimo zawartego zawieszenia broni z Temerią cesarz zaatakował także Brugge i Dolne Sodden. Ofensywę na północ przerwała jednak zima, w trakcie której Nordlingowie czynili przygotowania do obrony.

Dijkstra na gwałt potrzebował środków finansowych, by móc wystawić przeciw cesarzowi redańską kawalerię. W tym celu zwrócił się do króla neutralnego królestwa Koviru i Poviss - Esterada Thyssena. Monarcha początkowo wzbraniał się udzielić pomocy szpiegowi, powołując się przy tym na pokojowe układy z Emhyrem var Emreisem. Świadom jednak przyszłego zagrożenia ze strony Nilfgaardu wymyślił błyskotliwy plan, który polegał na wyposażeniu armii Redanii w pieniądze, które pochodziły z udziałów w spółkach handlu zamorskiego powstających paradoksalnie przy aktywności nilfgaardzkich kupców. Dodatkowo zasilił armię Nordlingów wyćwiczonymi i doświadczonymi kondotierami, którzy przebywali dotąd w kovirskich więzieniach.

Na wiosnę 1268 roku doszło do wzmożonej ofensywy cesarskich wojsk na Temerię. Do decydującego starcia doszło w Temerii pod Brenną. Nilfgaardczycy starli się z połączonymi siłami Temerii, Redanii, Aedirn, Kaedwen oraz wspierającymi je Wolną Kompanią oraz Hufcem Mahakamskim. Należy wspomnieć, że dość przełomowym momentem w bitwie było natarcie redańskiej ciężkiej konnicy, która zaskoczyła cesarskich, którzy zaniedbali wykonania dokładnego rozpoznania sił przeciwnika. W efekcie armia marszałka Menno Coehoorna została rozbita, a wojska Nordlingów rozpoczęły kontrofensywę spychając nieprzyjaciela za Jarugę.

Działania wojenne zakończył podpisany późną wiosną pokój cintryjski, który osłabił pozycję Nilfgaardu na arenie politycznej, zapewnił Temerii nowe prowincje na południu i przypieczętował istnienie elfiego państwa Dol Blathanna.

Pokój nie przyniósł jednak dworowi w Tretogorze końca intryg i politycznych zagrywek. Dijsktra nabrał podejrzeń co do związku Filippy Eilhart z morderstwem Vizimira. Czarodziejka się o tym dowiedziała i nasłała na szpiega skrytobójców, którym jednak zdołał uciec. Tym samym Filippa Eilhart przejęła pełnię władzy nad Radą Regencyjną, którą utrzymywała aż do roku 1273, gdy ta została w końcu rozwiązana przez obejmującego panowanie Radowida V.

Początki rządów Radowida V Srogiego

Radowid mimo swego młodego wieku przejawiał zapędy na króla niezwykle ambitnego. By wzmocnić swoją władzę w kraju i uniezależnić się od wpływów lokalnych elit szukał sposobu, by zawiązać sojusz z królem Foltestem. W tym celu postanowił zaaranżować małżeństwo z jego jedyną córką i spadkobierczynią korony - Addą Białą. Jednocześnie wykorzystywał przestępczą organizację o nazwie „Salamandra” jako „polityczną dźwignię nacisku” na Foltesta. Gdy dowiedział się jednak, że jest przez nią wykorzystywany, zerwał z nią kontakty.

W momencie gdy w Wyzimie w 1273 roku wybuchła rebelia Zakonu Płonącej Róży, Radowid w ramach nawiązywania współpracy z Foltestem posłał królowi swoje wojska. Z ich pomocą (a także Geralta z Rivii) walki pomiędzy zakonnikami a nieludźmi zostały zakończone, a sam Mistrz Jakub de Aldersberg zabity. Po wygaszeniu buntu król Redanii poślubił Addę Białą, wchodząc tym samym w sojusz z Foltestem i przejmując pełnię władzy w swym królestwie.

Młody król pełnoprawne rządy w kraju rozpoczął bardzo intensywnie. Zajął się rozbudową redańskiej armii oraz wznoszeniem licznych obronnych fortyfikacji. Sprowadził również na swe ziemie resztki Zakonu Płonącej Róży, który został mu następnie podporządkowany. Po tragicznej śmierci króla Foltesta Radowid czynił zaś kroki ku przejęciu temerskiej korony.

Gdy sytuacja w Królestwach Nordlingów uległa destabilizacji (zabójstwa Demawenda i Foltesta, konflikt w Dolinie Pontaru) postanowiono zwołać obrady w mieście Loc Muinne, podczas których miano rozstrzygnąć o układzie sił na Północy. Udał się na nie również król Radowid, któremu towarzyszyli jego żołnierze oraz zakonnicy „mający czuwać nad spokojnym przebiegiem rozmów”. Porządek obrad niespodziewanie zdominowało jednak ujawnienie przez Shilarda Fitz-Oesterlena istnienia Loży Czarodziejek, a także ich spisku, w wyniku którego zamordowani zostali Demawend oraz Foltest. Nilfgaardzki ambasador naturalnie nie raczył wspomnieć o tym, że to jego cesarz zaplanował całą intrygę, by wywołać chaos wśród Nordlingów. Nowe informacje stały się przyczynkiem do konfliktu pomiędzy rożnymi stronnictwami, żołdacy królów starli się ze sobą, a wielu magów zostało zamordowanych. Tymczasem Czarni przygotowywali się do inwazji na ogarnięte anarchią Królestwo Północne.

III Wojna Północna i polowania na czarownice

Wystarczyło sześć miesięcy, by legiony Nilfgaardu wdarły się wgłąb Królestw Północy siejąc śmierć i zniszczenie. W tym samym czasie nasiliły się również negatywne nastroje wobec czarodziejów, które zaczęły przybierać coraz bardziej destruktywne skutki. Przypadki prześladowań osób parających się magią zdarzały się już wcześniej, głównie za sprawą głoszonych przez kapłanów Wiecznego Ognia dogmatów o bluźnierczych, czarodziejskich praktykach. Przyczyniło się do tego również połączenie proroctw o Białym Zimnie oraz o nadejściu Niszczycielki, w której prosty lud upatrywał jakiejś czarownicy. Uprzedzenia przybrały na sile po wydarzeniach w Loc Muinne, gdzie na jaw wyszły intrygi knute przez Lożę Czarodziejek. Kobiety szybko obarczono winą o nieszczęścia, które spadły na Królestwa, w wyniku czego rozpoczęto na nie krwawe polowania, w których przodowali powołani przez Radowida V Łowcy Czarownic.

Tymczasem wojna skupiła się głównie na dwóch największych graczach, których w maju 1275 oddzielała już tylko rzeka Pontar. Radowid w czasie zimy przekroczył Góry Pustulskie i podbił swego wschodniego sąsiada - Kaedwen, czym wzmocnił swą potęgę i stał się godnym przeciwnikiem dla cesarza. Jednakże wojna oraz obsesja pojmania Filippy Eilhart odcisnęły piętno na psychice młodego króla. Radowid zaczął pogrążać się w szaleństwie, co jednak nie odbijało się niekorzystnie na jego geniuszu wojennym. Radykalne dążenia redańskiego władcy nie spodobały się byłemu kanclerzowi Redani - Sigismundowi Dijsktrze, a także reprezentującym interesy dawnej Temerii Bernardowi”Talarowi” Dukatowi oraz Vernonowi Roche’owi. Mężczyźni postanowili przeprowadzić zamach na życie króla, a następnie wspólnie poprowadzić dalsze działania wojenne. Losy Redanii, a także całej wojny mogły potoczyć się zależnie od poczynań Geralta z Rivii.

Dane z książek Sapkowskiego

Granica pomiędzy Redanią a Temerią przebiega środkiem nurtu Pontaru.

— Krew elfów, str. 169

Vizimir wymógł na Novigradzie wprowadzenie prawa składu. Foltest z Temerii odpowiedział retorsyjnym, bezwzględnym prawem składu w Wyzimie i Gors Velen. Mocno ugodził tym redańskich kupców, więc Vizimir zaostrzył cła na temerskie wyroby. Chroni redańską gospodarkę. Temeria zalewana jest tanimi towarami pochodzącymi z nilfgaardzkich manufaktur. Dlatego celnicy są tacy gorliwi. Gdyby nilfgaardzkie towary w nadmiarze przedostały się przez granicę, gospodarka Redanii mogłaby runąć. Redania prawie nie ma manufaktur, a rzemieślnicy nie wytrzymaliby konkurencji.

— Krew elfów, str. 169

Ambasador wiedział, że Dijkstra przesadza, ale wcale nie tak bardzo. Królewicz Radowid był małoletni, królowa Hedwig przybita tragiczną śmiercią męża, arystokracja zastraszona, ogłupiała, skłócona i podzielona na frakcje. W Redanii faktycznie rządy sprawował Dijkstra. Dijkstra bez trudu uzyskałby każdą godność, jaką by tylko zechciał. Ale Dijkstra żadnej nie chciał.

— Chrzest ognia, str. 28

Już sto dwadzieścia lat Kovir i Poviss są dla Redanii zagranicą. A przecież nie zawsze były. Krainy położone na północy, nad Zatoką Praksedy, Redania z dawien dawna traktowała jak swe własne lenno.
— Wieża Jaskółki, str. 267

Tretogor stolicą Redanii od czasów Radowida I Wielkiego

— Wieża Jaskółki, str. 267

po zasztyletowaniu Vizimira Redania nie ma króla

— Czas pogardy, str. 179

Ciekawostki

Redan - forma fortyfikacji.
Herb Redanii bardzo przypomina godło Polski, podobieństwo Redanii do Polski widać jeszcze w kilku nazwach i imionach Redańczyków (szczególnie królów). Samo Łukomorze być może metaforą Pomorza, a połączenie Redanii i Jamurlaku do unii Polski z Litwą.
Redania jest jednym z największych,najbogatszych i najpotężniejszych królestw północy.
Pochodzi stąd wielu sławnych ludzi m.in. Filippa Eilhart, Sigismund Dijkstra oraz Milan Raupenneck.
Redania posiada jeden z najlepszych wywiadów na świecie.
Jeżeli w Wiedźminie 3 Geralt nie pomoże w zamachu na Radowida, Redania zdobędzie całą północ i stanie się, tak jak Nilfgaard, potężnym imperium.
Podczas III wojny z Nilfgaardem król Radowid decyduję się na zaatakowanie Kaedwen i połączenie obu państw pod wspólnym berłem, co skutecznie utrudnia postępy nilfgaardzkiej armii.

Wiedźmińska Wiki