Rayla

Rayla z Lyrii zw. Czarną lub Białą - oficer wojsk specjalnych Demawenda z Aedirn. Dowódca Blaise'a i Villisa. Przeżyła jako jedyna z wojowników ubezpieczających kolumnę uchodźców z Vengerbergu. Po bitwie pod Brenną jako Biała Rayla ściga po lasach niedobitków z brygady Vrihedd i komand Scoia'tael. W grze Wiedźmin po raz ostatni dopadła komando elfów w Wiosce Odmęty.Zostaje ciężko ranna od dwóch strzał w serce które wystrzelił Yaevinn podczas walk w Starej Wyzimie. Konającą Raylę znajdują wojownicy Salamandry,więc wkrótce zostaje zmutowana przez Azara Javeda i w zamian za "nowe życie" wykorzystana w walce przeciwko wiedźminowi. Ostatecznie ginie osłaniając mistrza przed mieczem Geralta. Mimo to, że nienawidzi elfów, walczy ich orężem - Elfim mieczem z Gór Sinych.

Dane z książek Sapkowskiego

• Czarna Rayla:

- Potwierdzam - powiedziała smukła wojowniczka z czarnymi włosami gładko zaczesanymi do tyłu i splecionymi w gruby warkocz. - Ja, Rayla z Lyrii, również znam Geralta Białego Wilka, słynnego pogromcę potworów. Widywałam też nie raz i nie dwa czarodziejkę Yennefer, bom bywała w Aedirn, w mieście Vengerbergu, gdzie owa ma swą siedzibę. O tym, aby tych dwoje się kochało, nic mi jednak nie wiadomo.

— Krew elfów, str. 14

- Nie wierzę - smukła wojowniczka wykrzywiła blade wargi, splunęła siarczyście na ziemię, z chrzęstem skrzyżowała na piersi osłonięte kolczą siatką przedramiona. - Nie wierzę, by Geralt z Rivii mógł trafić na lepszego. Zdarzyło mi się wiedzieć, jak ten wiedźmin włada mieczem. Jest wprost nieludzko szybki...

— Krew elfów, str. 15

Oficer wszedł, ale figiel czarodziejek całkowicie spalił na panewce. Oficer nie zmieszał się na ich widok, nie za­czerwienił, nie otworzył ust, nie wybałuszył oczu. Bo ofi­cer był kobietą. Wysoką, smukłą kobietą z grubym czar­nym warkoczem i mieczem u boku.(...)Yennefer usiadła na leżance, patrząc na czarno-złoto-czerwoną kokardę na ramieniu wojowniczki.(...)Wojowniczka ukłoniła się sztywno, otarła spoconą twarz. W łaźni było gorąco, a ona miała na sobie kolczugę i skórzany kaftan.
- Często bywałam w Vengerbergu - powiedziała. - Pa­ni Yennefer. Zwę się Rayla.
- Sądząc po kokardzie, służysz w oddziałach specjal­nych króla Demawenda?
- Tak, pani.
- W randze?
- Kapitana.

— Czas pogardy, str. 87

Wiem też, jak wygrywa się wojny. Wygrywa się je żołnierzami, którzy z przekonaniem i poświęceniem bronią kraju, bro­nią swego domu. Nie z takimi jak ta Rayla, z najemnika­mi bijącymi się dla pieniędzy, którzy nie umieją i nie ze­chcą się poświęcać. Oni nawet nie wiedzą, czym jest po­święcenie. A jeśli wiedzą, pogardzają nim.

— Czas pogardy, str. 88

Po chwili była sama. Scoia'tael otaczali ją ze wszy­stkich stron. Wojowniczka, umazana krwią od stóp do głowy, uniosła miecz, zawirowała, potrząsnęła czarnym warkoczem. Stała wśród trupów, straszna, wykrzywiona jak demon. Elfy cofnęły się.
- Chodźcie! - krzyknęła dziko. - Na co czekacie? Nie weźmiecie mnie żywej! Jestem Czarna Rayla!
- Glaeddyv vort, beanna - powiedział spokojnie jasno­włosy piękny elf o twarzy cherubina i wielkich chabro­wych oczach dziecka. Wyłonił się zza otaczających ją, wciąż wahających się Scoia'tael. Jego biały jak śnieg koń chrapał, mocno machał głową w dół i w górę, energicznie grzebał kopytem przesiąknięty krwią piasek gościńca.
- Glaeddyv vort, beanna - powtórzył jeździec. - Rzuć miecz, niewiasto.
Najemniczka zaśmiała się makabrycznie, otarła twarz mankietem rękawicy, .rozmazując pot zmieszany z ku­rzem i krwią.
- Mój miecz zbyt wiele kosztował, by nim rzucać, elfie! - krzyknęła. - Żeby go wziąć, będziesz musiał łamać mi palce! Jestem Czarna Rayla! No, chodźcie!
Nie czekała długo.

— Czas pogardy, str. 216

• Biała Rayla:

Dowodziła nimi kobieta o zupełnie białych, krótko ostrzyżonych włosach, o złej, zaciętej twarzy zeszpeconej szramami, z których jedna przekreślała policzek od skroni po kącik ust, a potem druga podkówką obejmowała oczodół. Kobieta nie miała też dużej części prawej małżowiny usznej, a jej lewa ręka poniżej łokcia kończyła się skórzaną tuleją i mosiężnym hakiem, o który zaczepione były wodze. Kobieta, mierząc ich złym okiem, pełnym zapiekłej mściwości spojrzeniem, pytała o elfy. O Scoia'tael. O terrorystów. O zbiegów, niedobitków komanda rozniesionego dwa dni temu nazad. Jarre, Lucienne i inwalidzi, unikając wzroku białowłosej i jednorękiej kobiety, mówili, mamrocząc niewyraźnie, że nie, nikogo nie spotkali i nikogo nie widzieli. Łżecie, myślała Biała Rayla, ta, która niegdyś była Czarną Raylą. Łżecie, wiem to. Łżecie z litości. Ale to i tak nie ma znaczenia. Bo ja, Biała Rayla, litości nie znam.

— Pani Jeziora, str. 433

Galeria

Wiedźmin 1

• 

  Biała Rayla w grze Wiedźmin

• 

  Biała Rayla w grze Wiedźmin (Po mutacji)

• 

  Karta seksu Rayli w grze komputerowej Wiedźmin

• 

Gwint

•