Mandragora - bylina, dziko rosnąca w najoleglejszych krajach, dokąd dotarli tylko ci, którym nieobce były wykłady na Oxenfurcie w dziedzinach geografii oraz biologii, a właściwie humanobotaniki. Było to dla nich wyzwanie na kształt Eldorado lub słowiańskiego Kwiatu Paproci. Liczyli się z tym, że jedno pokolenie to za krótko, by taki okaz dostarczyć w miejsce przeznaczenia, dlatego też powołanie to wiązało ze sobą przynajmniej dwa pokolenia. Wiedza ta przechodziła z ojca na syna, potem na wnuka i na prawnuka. Więc jeżeli Dziadek rozbudził we Wstępnych chęć dotarcia tam, gdzie nie liczyło sie nic prócz Mandragory, a jako Nestor nie był już na siłach, by dotrzymać im kompanii, obdarzał ich mapami, gdzie były owe ścieżki prowadzące do celu.
Przestrzegał ich również, że cel, do którego się udają może kosztować znacznie więcej niż to, na co się porywają.
Korzeń Mandragory rośnie na glebach każdej klasy bonitacyjnej. Nie pragnie wody, nie wymaga światła, wzrasta na polach, gdzie przechowywana jest głownie pamięć. Czas wzrostu rośliny, by móc korzystać z jej walorów określany jest na ok. 1000 lat w kalendarzu ludzkim.
Jej przyrost jest wprost proporcjonalny do ilości.