Isbel aep Muir Moss, na Północy znana jako Isbel z Tretogoru - nilfgaardzka czarodziejka, potencjalna towarzyszka królowej Meve.
Charakterystyka
Miała zmęczone oczy i długie, siwe włosy. Ubierała się w kolorowe szaty. Nie używała glamarye, przez co widoczny był jej podeszły wiek. Wyróżniało ją to na tle innych czarodziejek Północy. Nie nosiła również butów, ponieważ lubiła czuć trawę pod stopami.
Podczas służby Cesarstwu była dumna, wierna cesarzowi, a także chciała wspierać swój naród podczas podbojów, by stworzyć lepszy świat.
W trakcie I Wojny Północnej jej poglądy uległy drastycznej zmianie. Najwyższą wartość stanowiło dla niej ludzkie życie – nie chciała krzywdzić innych nawet w obronie własnej. Stała się zagorzałą przeciwniczką wojny, którą uważała za bezsensowną. Każdy walczący i zabijający żołnierz był według niej mordercą, niezależnie od tego, czy bronił się, czy atakował. Chciała żyć w zgodzie z naturą. Ceniła ludzi szlachetnych i dobrych. Była spokojną osobą, ale potrafiła też stanowczo stanąć w obronie innych lub przerwać toczącą się walkę.
Zdolności magiczne
Otrzymała wykształcenie w nilfgaardzkiej akademii. Znała wiele zaklęć o rozmaitych działaniach, w tym potężne destrukcyjne. Preferowała jednak magię leczniczą - była w stanie uzdrawiać oddziały podczas walki. Posiadała również wiedzę o tworzeniu eliksirów i lekarstw.
Gry
Młodość
Urodziła się w stolicy Cesarstwa. Dla jej rodziny miasto było powodem do dumy. Już w dzieciństwie ojciec zabierał ją do Wielkiego Amfiteatru, by oglądać walki gladiatorów - miało to przyzwyczaić ją do widoku krwi. Isbel podziwiała waleczność i umiejętności wojowników. Później ukończyła cesarską akademię i jako czarodziejka dołączyła do armii. Brała udział w podboju terenów aż do Gór Amell.
I Wojna Północna
Walczyła po stronie Cesarstwa podczas podboju Cintry. Rzeź Cintry była dla niej traumatycznym przeżyciem. Odrzuciła wówczas moralnie wcześniej wpajane przekonania. Pozostała w armii aż do Bitwy o Wzgórze Sodden, podczas której, wykorzystując zaistniały chaos, uciekła z miejsca starcia.
Życie na Północy
Ukryła się na Północy, porzucając swoją tożsamość i przybierając miano Isbel z Tretogoru, oraz przysięgła sobie, że nigdy nie użyje magii, by wyrządzać krzywdę innym. Dostosowała się do stylu życia miejscowych i nie wchodziła z nimi w konflikty.
Podczas II Wojny Północnej została uprowadzona przez grupę bandytów. Uwięzili ją w swoim forcie nieopodal Aldersbergu i zmuszali do wspomagania ich magią. Isbel nie chciała krzywdzić porywaczy, wolała pozostać w niewoli.
Wojna Krwi: Wiedźmińskie Opowieści
Twierdzę zaatakowała Meve. Rabusie przegrali bitwę mimo magicznego wsparcia. Początkowo czarodziejka nie rozpoznała królowej z powodu jej ubioru. Opowiedziała o uprowadzeniu i swojej niechęci do przemocy, a Meve zaproponowała jej dołączenie do armii. Isbel odmówiła. Propozycję bycia wyłącznie medykiem również odrzuciła, stwierdzając, że lyrijscy żołnierze są takimi samymi mordercami jak inni walczący. Królowa nie chciała zmuszać czarodziejki do współpracy, więc nakazała wymarsz. Raynard jednak zasugerował jej, by Xavier najpierw sprawdził zdobyte machiny wojenne, bo mogłyby się przydać. Meve zgodziła się. Kiedy Isbel zobaczyła poparzoną twarz inżyniera, przejęła się jego stanem. Zapytała, co mu się stało i jak jest leczony. Stwierdziła, że psie sadło w ogóle mu nie pomoże, a królowa dodała, że Lemmens nocami łka i wije się z bólu. Czarodziejka zmieniła zdanie i zgodziła się dołączyć do armii, zaznaczając, że nie będzie brać udziału w bitwach.
W obozowej kantynie rozmawiała z żołnierzami. Uważała ich za dobrych ludzi, a także zauważała ich wierność Meve. Podczas rozmowy z nią stwierdziła, że nie warto wysyłać ich na wojnę. Przewaga Nilfgaardu wskazywała na przegraną wojsk Północy. Królowa nie zgadzała się z rozmówczynią.
Później lyrijskie oddziały zostały zaatakowane przez Albricha dowodzącego oddziałem nilfgaardzkich zbrojnych wspomaganym przez golema. Żołnierze pokonali napastników, a podczas przeszukiwania ich obozu znaleźli megaskop czarodzieja. Na rozkaz Meve Isbel skalibrowała urządzenie, co umożliwiło rozmowę z Ardalem aep Dahym.
Po oblężeniu Aldersbergu czarodziejka była przejęta brutalnością Nilfgaardczyków. Wyznała, że widziała Rzeź Cintry i walczyła pod Sodden, a te wydarzenia spowodowały zmianę jej światopoglądu. Mówiła, że wszystkie śmierci tam były bezsensowne, co oburzyło Meve. Królowa uważała, że poświęcenie w obronie kraju i bliskich ma sens. Mimo to Isbel twierdziła, że musi wierzyć w istnienie innego rozwiązania.
Zapytana o tematy rozmów z żołnierzami, opowiedziała o rozłące Lyrijczyków z rodzinami, po raz kolejny sugerując, że Meve powinna ich odesłać. Królowa rozumiała to, ale stwierdziła, że i tak by nie zastosowali się do polecenia, świadomi tego, że ich ojczyzna nie istnieje w niewoli.
W Samotnej Skale armia napotkała tłum krasnoludów czekających na powrót ich dzieci z drekthagu. Rodzice martwili się, gdyż młodzi długo nie wracali. Poprosili Meve o odnalezienie ich.
Królowa dowiedziała się, że młodzież dołączyła do szeregów Scoia'tael. Wywiązała się bitwa, którą Wiewiórki przegrały. Krasnoludy zostały zakute w kajdany i miały być zaprowadzone do rodzin. W połowie drogi Rayla zakradła się do ich wozu i poderżnęła im gardła. Wściekły Raynard oznajmił, że kobietę trzeba przegnać, gdyż nie wolno mordować jeńców. Poparła go Isbel.
W Dolinie Przodków Meve widziała masowy pogrzeb górników, którzy zginęli wskutek wypadku. Sztygar kopalni chciał wygłosić mowę ku czci zmarłych, jednak zebrani obwiniali go o śmierć bliskich. Zaczęli rzucać w niego kamieniami, cegłami i innymi ciężkimi przedmiotami. Królowa próbowała obronić sztygara, ale została trafiona w pierś. Widząc to, żołnierze wściekli się i chcieli dołączyć do walki. Obie strony powstrzymała Isbel, używając zaklęcia emitującego oślepiające światło oraz nakazując im odłożyć broń.
Po bitwie o Czerwoną Bindugę czarodziejka poprosiła Meve o rozmowę. Przyznała się do swojego nilfgaardzkiego pochodzenia oraz oznajmiła, że czyny cesarza są niewybaczalne. Uważała królową za dobrą władczynię i chciała wspierać ją w dalszej walce z najeźdźcą. Meve mogła wydalić Isbel z armii lub pozwolić jej walczyć dalej. Wówczas czarodziejka zaczęła wspierać Lyrijczyków magią ofensywną podczas bitew, a w kantynie opowiadała królowej o Nilfgaardzie. Na jej polecenie ukrywała prawdę o swojej narodowości przed innymi towarzyszami.
Na bagnach Angrenu jeden z żołnierzy zaraził się durem plamistym, a to niosło ryzyko zarażenia pozostałych. Meve wezwała do siebie Isbel, a ta oznajmiła, że istnieje zaklęcie mogące pomóc, jednak jest ono czasochłonne i kosztowne. Kiedy królowa przekazała czarodziejce pieniądze, ta kupiła u miejscowej zielarki rzadkie zioła, po czym przygotowała leczniczą substancję. Po kilku godzinach żołnierz był zdrowy.
Po zniszczeniu obelisku w Chramie Gernichory starucha przewodząca obrzędom przeklęła armię. Meve nie przejęła się tym, ale przesądni żołnierze obawiali się klątwy i późniejsze nieszczęścia interpretowali jako karę zesłaną przez bagiennych bogów. Ponadto niektórzy z nich udali się do miejscowej zielarki i kupili napój, który miał ich chronić przed złem.
Jakiś czas później kilku żołnierzy zaczęło wymiotować krwią. Okazało się, że kupiony wywar był silną trucizną. Isbel przyrządziła jednak odtrutkę i uratowała mężczyznom życie. Zapewniła ich, że tego stanu nie wywołała klątwa, tylko ludzie. Swoim spokojem i łagodnością zdobyła zaufanie żołnierzy, którzy przestali wierzyć w słowa staruchy.
Później Meve trafiła do twierdzy Gerwina. Mężczyzna, chcąc utrzymywać pozytywne stosunki z obiema stronami konfliktu, zaproponował królewskiej armii możliwość odpoczynku. Okazało się jednak, że wymierzał on swoim poddanym dotkliwe kary cielesne. Isbel poparła decyzję o zaatakowaniu oprawcy i uwolnieniu chłopów.
Brała udział w Bitwie o Rivię, a także w późniejszych starciach wojny.
Przed II Bitwą pod Aldersbergiem królowa zaproponowała jej pozostanie na dworze jako doradczyni. Ta zgodziła się.
Isbel w armii
Isbel zawsze dołącza do armii Meve ze względu na Xaviera. Jest jednak postacią, której poglądy różnią się od poglądów królowej - jeżeli nie zgodzi się z podjętą decyzją, odejdzie bez możliwości negocjacji pozostania.
Decyzje powodujące odejście Isbel:
- zostawienie Rayli w armii po tym, jak w Mahakamie zabiła jeńców - krasnoludów, którzy dołączyli do Wiewiórek;
- wyrzucenie Isbel z armii po ujawnieniu prawdy o jej nilfgaardzkim pochodzeniu;
- powieszenie żołnierzy schwytanych na próbie ucieczki w Ysgith;
- wypędzenie nilfgaardzkich osadników z Wierzbna.
Ciekawostki
- Uważała, że świat jest okrągły, przez co Barnaba nazywał ją wariatką.
- Poproszona o zostanie królewską doradczynią, postawiła jeden warunek: nie będzie musiała chodzić w butach. Meve, śmiejąc się, przystała na to.