| Attre | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
Język urzędowy |
Język Wspólny | ||||
Ustrój |
Monarchia | ||||
Typ państwa |
Księstwo | ||||
Attre - księstwo wasalne Cintry, później prowincja Nilfgaardu.
Historia[]
Attre było księstwem wasalnym królestwa Cintry[1].
Jedynym znanym władcą Attre był diuk Windhalm, za którego królowa Cintry Calanthe chciała wydać swoją córkę Pavettę, by umocnić stosunki z księstwem Attre. Wcześniej rządził ojciec Windhalma o nieznanym imieniu[2].
W 1263 roku wskutek dalszej ekspansji Nilfgaardu na północ, Attre zostało wchłonięte do cesarstwa wraz z Cintrą.
Attreńczycy zorganizowali rebelię w Cintrze. Przywódcą buntowników został diuk Windhalm, który został złapany i stracony. Wielu Attreńczykom udało się przedostać do Verden[3].
1 sierpnia 1267 roku rebelianci z Attre zorganizowali powstanie. Na pomoc przypłynęły skelligijskie drakkary z ponad trzystoma wojownikami. Powstanie zostało najprawdopodobniej stłumione[4].
Geografia[]
Attre posiadało dostęp do morza[4][5]. Najprawdopodobniej wybrzeże było wybrzeżem wydmowym, lub występowały tam pustynie[4].
Osoby związane z państwem[]
- Windhalm – diuk
- Rainfarn – rycerz
- Jan z Attre – heraldyk
- Henryk var Attre – nilfgaardzki ambasador
- Rosa i Edna var Attre – córki ambasadora
- Książę var Attre – nilfgaardzki wojskowy
Kultura[]
Attreńczycy nie znosili obelg, potrafili stanąć do walki, żeby udowodnić na przykład prawo do ręki kobiety[2].
Gospodarka[]
Księstwo Attre miało najprawdopodobniej dobrze rozwiniętą gałąź rybołówstwa morskiego ze względu na dostęp do morza.
Dane z książek Sapkowskiego[]
Na prawo od Geralta, wzdłuż dłuższego boku stołu, zasiadali kasztelan Haxo i wojewoda o trudnym do zapamiętania nazwisku. Za nimi siedzieli goście z księstwa Attre - ponury i milczący rycerz Rainfarn i pozostający pod jego opieką pucołowaty dwunastolatek, książę Windhalm, jeden z pretendentów do ręki królewny.
— Ostatnie życzenie, str.
Czy i mnie uciszysz, Tuirseach? - krzyknął Rainfam - z Attre wstając. - Kto ośmieli się powstrzymać mnie przed zmyciem krwią zniewagi, jaką wyrządzono tu mojemu księciu? I jego synowi Windhalmowi, jedynemu, który godny jest ręki i łożnicy Pavetty! Przynieście miecze! Zaraz, tu na miejscu, udowodnię temu Jeżowi, czy jak go tam zwą, jak w Attre mścimy takie obelgi! Ciekawe, czy znajdzie się ktoś lub coś, zdolne mnie przed tym powstrzymać?
— Ostatnie życzenie, str.
- Nie, wasza wysokość. Ale dobre wieści. Rebelia w Prowincji stłumiona. Rozbiliśmy buntowników. Tylko niewielu zdołało zbiec do Verden. Pojmaliśmy przywódcę, diuka Windhalma z Attre.
- Dobrze - rzekł po chwili mężczyzna, nadal nie unosząc wspartej na dłoniach głowy. - Windhalm z Attre... Każ go ściąć. Nie... Nie ściąć. Stracić w inny sposób. Spektakularnie, długo i okrutnie. I publicznie, ma się rozumieć.
— Krew elfów, str.
Imperator chrząknął głośno, nie zmieniając pozycji. Dworacy odetchnęli i wyprostowali się. Herold ponownie uderzył laską o posadzkę.
- Cirilla Fiona Elen Riannon, królowa Cintry, księżna Brugge i diuszesa na Sodden, dziedziczka Inis Ard Skellig i Inis An Skellig, suzerenka Attre i Abb Yarra!
— Czas pogardy, str.
I niech cały świat dowie się, że pomoc będzie ci dana. Twoi i moi wrogowie zostaną pokonani. W Cintrze, w Sodden i Brugge, w Attre, na Wyspach Skellige i u ujścia Yarry znów zapanuje pokój, a ty zasiądziesz na tronie ku radości twych ziomków i wszystkich miłujących sprawiedliwość ludzi.
— Czas pogardy, str.
- Myślę, że Wasza Wysokość powinien poślubić tę dziewczynę, którą trzymamy w Darn Rowan. Potrzebny nam jest ten ślub, legalność suwerennego lenna Cintry, uspokojenie Wysp Skellige i rebeliantów z Attre, Streptu, Mag Turga i Stoków.
— Wieża Jaskółki, str.
Nienawidzę cię, Yennefer, albowiem właśnie gdy ty razem z twymi konfratrami rebelizantami wszczęłaś za nilfgaardzkim poduszczeniem bunt na Thanedd, moje drakkary były pod Attre, moi chłopcy nieśli pomoc tamtejszym powstańcom. Trzystu moich chłopców stanęło przeciwko dwóm tysiącom Czarnych! Musi być nagroda za męstwo i wierność, musi być kara za podłość i zdradę! Jak mam nagrodzić tych, którzy polegli? Cenotafami? Napisami kutymi na obeliskach? Nie! Nagrodzę i uczczę poległych inaczej. Za ich krew, która wsiąkła w wydmy Attre, twoja krew, Yennefer, pocieknie przez deski szafotu.
— Wieża Jaskółki, str.
Fringilla krzyknęła. Z hukiem spadł z półki biały kruk, pierwsze wydanie De larvis scenicis et figuris comicis , za nim runął Zbiór komend ogólnych dla jazdy, pociągając za sobą ozdobioną pięknymi rycinami Heraldykę Jana z Attre.
— Pani Jeziora, str.
- Bardzoś zgrabnie - rzekł handlarz - nam to wykoncypował, paniczu.
- Nie ja - westchnął - lecz Jan z Attre, uczony heraldyk.
— Pani Jeziora, str.
