Essi Daven, zwana Oczko - mediatorka , słynna trubadurka, występująca na zaręczynach syna kupca Drouharda w Bremervoord.
Historia[]
Nieszczęśliwie zakochana w wiedźminie Geralcie, mediatorka w licznych sporach pomiędzy nim a księciem Aglovalem. Doskonale znała starszą mowę.
Wiedźmin Geralt poznał Essi w czasie wesela Gesparda Drouharda z Dalią, córką Mestvina. Bohaterka śpiewała tam razem z Jaskrem. W momencie, gdy Pacynka wyszła się przewietrzyć Biały Wilk wyszedł za nią. Po dłuższej rozmowie pocałowali się i po niezręcznej sytuacji wrócili na przyjęcie.
Następnego dnia Wiedźmin spotkał ją na brzegu zatoki. Rozmawiali tam trzymając się za ręce. Biały Wilk odmówił jej możliwości wspólnej żeglugi do Smoczych Kłów. Odbyli wtedy także rozmowę z syreną Sh'eenaz.
Kolejnego dnia, Oczko opatrzyła Wiedźminowi ranę, której doznał w walce z rybiookimi. Okazało się, że w małży, którą Jaskier zebrał na schodach do podwodnego miasta Ys była nieprzeciętnych rozmiarów perła o bladoniebieskiej barwie. Oczywiście był to prezent dla Oczka. Potem Pacynka wyznała mu miłość i się popłakała.
Następnego poranka razem poszli do księcia Aglovala, który nie zapłacił Geraltowi ani grosza, za co został zdrowo zbluzgany przez Essi.
Po południu przy pojeniu koni Oczko zaczepiła Wiedźmina o uregulowanie spraw z ich miłością. Efektem czego była długa rozmowa, pełno łez i wspólny akt miłości.
Pacynka umiera cztery lata później na ospę w trakcie epidemii w Wyzimie.
Charakterystyka[]
Essi była poetką, co wiązało się z jej dużą wrażliwością. Geralt był prawdopodobnie jej pierwszą miłością, gdyż miała tylko osiemnaście lat. Posiadała piękny głos, który w duecie z Jaskrem odpędził wilkołaka. Oczko doskonale znała Starszą Mowę.
Znała się z Jaskrem od dziecka, a on traktował ją jak młodszą siostrę. Także tak jak on była poetką. Essi używała zapachu werbeny.
Siostra Ellen Daven . Autorka wielu znakomitych ballad i pieśni.
Wygląd[]
Pacynka była piękną szczupłą kobietą, która wyglądała właśnie na tyle lat ile miała. Jej pseudonim "Oczko" wywodził się właśnie z dużych ciemnoniebieskich oczu przypominających gwiazdy. Po jej głowie spływały długie włosy koloru ciemnego blond, które zakrywały od czasu do czasu jej jedno oko. Nasza bohaterka w zabawny sposób je odsłaniała co raz dmuchając w tamtą stronę lub szarpiąc głowę.
Lutnia, i to wszystko[]
Essi jest jedną z głównych bohaterek opowiadania Lutnia, i to wszystko autorstwa Marii Galiny.
Essi i Jaskier przebywali w Cintrze, gdzie Oczko planowała wyjść za zamożnego mistrza kupieckiego, Holma. Gdy dwoje trubadurów spacerowało na plaży, Pacynka zwierzyła się przyjacielowi, że wychodzi za kupca nie z miłości, lecz z chęci ustatkowania się, założenia rodziny. W drodze do portu, gdzie pracował wówczas narzeczony Essi, widzieli brudny, odrapany holk płynący powoli w kierunku przystani.
Gdy bardowie doszli do Holma, po krótkiej rozmowie Oczko odciągęła poetę od narzeczonego, nie chciała bowiem przeszkadzać narzeczonemu w pracy – holk, noszący nazwę Catriona, dopłynął już do portu.
Nazajutrz, podczas gdy Jaskier zwiedzał miasto, Essi była w domu swego narzeczonego, przymierzając suknię ślubną, wykonaną z zerrikańskiego jedwabiu. Czynność przerwał Jaskier, wbiegając do jej pomieszczenia, każąc jej natychmiast uciekać z miasta, w którym rozpoczęła się epidemia. Essi pobiegła do pokoju Holma, gdzie narzeczony konał w łóżku. Pochwalił jej charakter, usposobienie oraz urodę, po czym skonał na jej oczach.
Uciekając z miasta, Jaskier i Oczko uratowali małą dziewczynkę przed śmiercią, oddając ją odjeżdżającemu doktorowi, który jednak nie zabrał ze sobą dwojga bardów. Później natnęli się na grupę oszalałych w wyniku zarazy wyrostków, przez których zostali przymuszeni do śpiewu. Pacynka z Jaskrem odśpiewali słynny Duet Cyntii i Vertverna, fragment jednej z ballad Jaskra. Tuż po zakończeniu, Essi zemdlała.
Jaskier zaniósł przyjaciółkę do miejskiego szpitala, gdzie zostało już tylko dwóch medyków – Iola i chirurg Rusty. Oboje lekarzy stwierdziło, że na gorączkę krwotoczną nie ma lekarstwa. Gdy Rusty zaczął słabnąć, Jaskier wyszedł ze szpitala, po czym wyniósł Essi z miasta.
Na leśnej polanie za miastem, nad brzegiem strumyka, Pacynka umarła w spokoju. Jaskier pochował ją razem z dwoma przedmiotami, z którymi jego przyjaciółka nigdy się nie rozstawała – jej lutnią oraz naszyjnikiem z błękitnej perły.
Dane z książek Sapkowskiego[]
— Trochę poświęcenia, str. ??
— Trochę poświęcenia, str. ??
Nie omijała i lżejszych pozycji ze świątynnej biblioteki. Z wypiekami na twarzy pochłonęła 'Igraszki' markiza La Creahme i 'Królewskie damy' Anny Tiller'. Czytała 'Niedole miłowania i 'Czas księżyca', zbiory poezji słynnego trubadura Jaskra. Popłakała się przy subtelnych, tchnących tajemnicą balladach Essi Daven, zebranych w małym, ślicznie oprawionym tomiku, noszącym tytuł 'Błękitna perła'.
— Krew elfów, str. 280
O tym, że cztery lata później Oczko umarła na ospę podczas szalejącej w Wyzimie epidemii? O tym, jak on, Jaskier, wyniósł ją na rękach spomiędzy palonych na stosach trupów i pochował daleko od miasta, w lesie, samotną i spokojną, a razem z nią, tak, jak prosiła, dwie rzeczy - jej lutnię i jej błękitną perłę. Perłę, z którą nie rozstawała się nigdy.
— Miecz przeznaczenia, str. 227
Galeria[]
Gwint[]
Inne[]
Essi Daven; grafika Joan
