Grupa Operacyjna Verden, lub też (wg. geografii) Grupa Armii "Zachód" - Część armii Nilfgaardu dowodzona przez Joachima de Wetta, szczególnie nieudolnie. Armia dopuszczała się wobec ludności niesłychanych okrucieństw. Stopniowo rozbijana przez powstanie w Verden, ataki kaprów ze Skellige i króla Ethaina z Cidaris, zaplątana się w bezładne walki, ponoszącą klęskę za klęską. Armia miała za zadanie zdobycie Kerack, Cidaris, ubezpieczanie lewej flanki Grupy Armii Środek. Z powodu w/w dokonań Joachima de Wetta, armia zaplątała się w Verden, nie mogąc sprawnie ubezpieczać Grupy Armii Środek. Jawnie spowodowała klęskę w bitwie pod Brenną. W dalszych miesiącach wojny nie doszło do decydującej bitwy, armia zdziesiątkowana wycofała się za Jarugę.
Dane z książek Sapkowskiego[]
- Grupa "Wschód", Ardal aep Dahy - uśmiechnęła się lekko Cantarella. - Grupa "Verden", Joachim de Wett. Assire wysoko uniosła brwi.
- Ciekawe - powiedziała. - Dwaj książęta, obrażeni wykreśleniem ich córek z planów małżeńskich Emhyra. Nasz cesarz jest albo bardzo naiwny, albo bardzo sprytny.
— Wieża Jaskółki, str.
- A jakże - zgodził się zakatarzony, trąbiąc w chustkę. - Panuje i żyje, ma się dobrze, tak na ciele, jak i na umyśle. Zwłaszcza tego drugiego nie sposób kwestionować po tym, jak pozbył się obu waszych łaskawości z Nilfgaardu wraz z tymi wojskami, które mogłyby być wam wierne. Jak pan chce tedy dokonać przewrotu, mości książę Ardalu, gdy lada moment przyjdzie panu iść do boju na czele Grupy Armii "Wschód"? A książę Joachim też już chyba powinien być przy swoich wojskach, przy Specjalnej Grupie Operacyjnej "Verden".
— Pani Jeziora, str.
I jako lawina, z gór tocząca, coraz to śniegiem obrasta i większą się stawa, tak i Brenna coraz to sroższe dla Nilfgaardu powodowała skutki. Ciasne przyszły termina na Armię "Verden" pod książęciem de Wettem, której kaprowie ze Skellige i król Ethain z Cidaris wielkie w podjazdowej wojnie czynili dyzgusty. Gdy zaś de Wett o Brennie się dowiedział, gdy wieść go doszła, że forsownym marszem idą nań król Foltest i Jan Natalis, natychmiast do odwrotu kazał trąbić i w popłochu za rzekę do Cintry zbieżał, trupami drogę ucieczki ścieląc, bo na wieść o nilfgaardzkich porażkach powstanie w Verden na nowo rozgorzało. Jeno w Nastrogu, Rozrogu i Bodrogu, twierdzach niezdobytych, mocne zostały załogi, skąd dopiero po pokoju cintryjskim honorowo i ze sztandarami wyszły.
— Pani Jeziora, str.
Proces, wyrok i egzekucję Joachima de Wetta większość historyków zwykła przypisywać gwałtownej, okrutnej i tyrańskiej naturze cesarza Emhyra, nie brak też - zwłaszcza u autorów z ciągotami do beletrystyki - aluzyjnych hipotez o zemście i porachunkach najzupełniej prywatnych. Najwyższy czas powiedzieć prawdę - prawdę, która jest dla każdego uważnego badacza bardziej niż oczywista. Diuk de Wett dowodził grupą "Verden" w sposób, dla którego określenie "nieudolny" jest wybitnie za delikatne. Mając przeciw sobie dwakroć słabsze siły, ociągał się z ofensywą na północ, a całą aktywność obrócił na walkę z verdeńskimi gerylasami. Grupa "Verden" dopuszczała się wobec ludności niesłychanych okrucieństw. Skutek był łatwy do przewidzenia i nieunikniony: jeżeli w zimie siły insurgentów liczono na niecałe pół tysiąca ludzi, to wiosną powstał cały niemal kraj. Oddanego Cesarstwu króla Ervylla zgładzono, a na czele powstania stanął jego syn, królewicz Kistrin, sympatyzujący z Nordlingami. Mając na flance desanty piratów z Skellige, od czoła ofensywę Nordlingów z Cidaris, a na tyłach rebelię, de Wett zaplątał się w bezładne walki, ponosząc klęskę za klęską. Tym samym opóźniał ofensywę Grupy Armii "Środek" - miast, jak ustalono, wiązać skrzydło Nordlingów, grupa "Verden" wiązała Menno Coehoorna. Nordlingowie natychmiast wykorzystali sytuację i przeszli do kontruderzenia, rozrywając pierścień wokół Mayeny i Mariboru, niwecząc szanse na szybkie powtórne zdobycie tych ważnych fortec. Nieudolność i głupota de Wetta miały też znaczenie psychologiczne. Prysł mit o niezwyciężonym Nilfgaardzie. Do armii Nordlingów zaczęli setkami napływać ochotnicy...
— Pani Jeziora, str.