Kikimora - stwór żyjący na bagnach, polujący w podobny sposób jak wipper.
Kikimory żyją w rojach o ściśle określonej hierarchi społecznej, podobnej do hierarchi w mrowiskach. Przywódcą roju jest królowa, która składa jaja. Karmią ją kikimory robotnice, a jej ochroną zajmują się kikimory wojownicy.
Dane z książek Sapkowskiego[]
I było coś, co żyło tylko po to, by zabijać. Z głodu, dla przyjemności, powodowane czyjąś chorobliwą wolą, z innych przyczyn. Mantikora, wyvern, mglak, żagnica, żyrytwa, przeraza, leszy, wampir, ghul, graveir, wilkołak, gigaskorpion, strzyga, zjadarka, kikimora, wipper.
— Ostatnie życzenie, str. 121
Caldemeyn przestąpił z nogi na nogę patrząc na pająkowaty, obciągnięty zeschłą czarną skórą kształt, na szkliste oko z pionową źrenicą, na igłowate kły w zakrwawionej paszczy.
— Ostatnie życzenie, str.
Tego dzieciaka, co w stawie utonął, mógł kurcz chwycić. Ale zaraz wszyscy w krzyk, że to utopiec albo kikimora i że trzeba wiedźmina wezwać...
— Czas pogardy, str. 98
Dane z innych źródeł[]
Wizerunek z Gry Wyobraźni
- "Rękopis znaleziony w smoczej jaskini. Kompendium wiedzy o literaturze fantasy" Andrzeja Sapkowskiego
Kikimora - groźny ruski stwór zamieszkujący bagna i mokradła. Przybiera postać staruchy okutanej w chałat utkany z mchów i wodorostów. Mało kto jednak - z żyjących - widział kikimorę, bo jest niezwykle skryta; na bagnach można co najwyżej usłyszeć jej zawodzący krzyk.
Zbłąkanych wśród moczarów ludzi kikimora wołaniem wabi na trzęsawisko, skąd nie ma powrotu. Kożuch ze splątanych mchów pęka nagle... i zjawia się kikimora, by patrzeć na makabryczną agonię powoli pogrążającego się w topieli nieszczęśnika.
Do pomniejszych duchów bagiennych, sług kikimory, należą błotnice, chmyry, karakondżały, kryksy i złydnie. Wszystkie są zawzięte na ludzi i bardzo niebezpieczne.
W grze Wiedźmin[]
Ciekawostki[]
- Kikimora z mitologii słowiańskiej to szkodliwy demon domowy znany z wierzeń ruskich, wywodzący się według wierzeń z duszy niechrzczeńca, dziecka martwo urodzonego lub wyklętego przez rodziców. Wyobrażono sobie kikimore jako maleńka niewidoczna kobietkę, za dnia przebywająca w piwnicy, wrogo nastawiona do ludzi głównie mężczyzn, nocą niepokojąca dzieci i plączą przędze, choć przędzenie i haftowanie są jej ulubionym zajęciem. Rozlegające się w domu odgłosy jej przędzenia, wieszcza nieszczęście. Szkodziła też zwierzęta, szczególnie kurom które uchronić od niej miało zawieszenie w kurniku amuletu o kształcie podobnym do grzęd kurzych. Uważano ją niekiedy za żonę domowego. Nazwę jej Bruckner tłumaczy jako “zmora o nieokreślonej twarzy” Kikimorą w Polsce na terenach gdzie z końcem XIX i początkiem XX w stacjonowały wojska carskie nazywano tez zmorę.